Del poema de cada día. Hoy, "Flores de Chernóbil" / "Кветкі Чарнобыля", de Natalia Litvinova

 

FLORES DE CHERNÓBIL

Nuestros hombres comienzan a desaparecer,

nadie sabe por qué las mujeres aguantan más.

Mi padre llora cuando sacrifica al animal,

y mi madre empapela de nuevo las paredes.

No podemos tomar el sol, nos marchitamos,

como flores que crecen bajo la nieve.

Huimos al bosque, lejos de ese edificio,

yo con mi chaqueta de niña y mi hermano con una simple camiseta.

Cómo quisiéramos volver allí donde nacimos.

***

Кветкі Чарнобыля

Нашы мужчыны пачынаюць знікаць,

ніхто не ведае, чаму жанчыны трымаюцца даўжэй.

Мой бацька плача, калі рэжа жывёлу,

а маці пералейвае шпалеры.

Нам нельга загараць, мы блякнем,

як кветкі, што растуць пад снегам.

Мы ўцякаем у лес, далей ад гэтага будынка,

я ў сваёй дзіцячай кофтачцы, а брат у простай футболцы.

Як жа хочацца вярнуцца туды, дзе мы нарадзіліся.

***

Natalia Litvinova (1986)

poetisa bielorrusa