DE LA MISMA CARNE
Dejé al poniente
la franja tutelar de la cigarra;
un pueblo como un árbol y su ardiente
madera
que en mi caja de hueso y de memoria
construye su guitarra
doliente
en lo más vivo de mi escoria.
El pecho agujereado
deja ver el latido
tanteando las paredes
del lado más despierto y desvalido.
(Resístele, si puedes)
El tronco empayenado
crece todas las noches en el valle;
gime y se desespera
cuando huele mis pasos
sobre el distante asfalto de la calle
en que vivo.
De obstinada manera
tiembla en voz alta en todos mis pedazos.
Temo que no se calle
si no voy esta noche a la frontera.
Conteniendo el aliento
lo escucho entre el rumor de los hachazos.
(Ni una pausa siquiera)
Su quejido es tan fuerte
que me alumbra la cara
y me oscurece el pensamiento;
tan delgado el temblor que nos separa
y esta pared silvestre tan ligera,
que un latido sangriento
pone de pie mi vida a cada golpe
que destroza a lo lejos su madera.
***
TO’O HESEGUÁQUI
Poniéntepe aheja
ñakyrãnguéra henda porãha;
yvyra mátaichagua táva ha ijyvyra
hendýva
che kanguekue ha mandu’a ryrúpe
ojapóva imbaraka
hasẽva
che ytyku’i oikovehápe.
Pyti’a ikuapávape
jahecha mba’e tytýi
opoko poko ogykére
opáy ha ityre’ỹveha gotyo.
(Embotovéke, ikatũrõ)
Imáta oñempajenáva
vállepe okakuaa pyharekue;
ipyahẽ, ipy’atarova
ohetüvo che guata
tapehũ mombyry aikoha
ariete.
Ñemohatã rupive
otytýi sapukái opaite che pehenguépe.
Añandu nokirirĩmo’ãi
ndahairõ pyhare tetã rembe’ýpe.
Ajokokuévo che pytu
ahendu jehachea mbota apytépe.
(Ndaipóri pa’ũmi)
Pe ipyahẽ hatãitégui
che rova ohesapéva
ha che remimo’ã omoypytũ;
ryrýi ñanemomombyrýva ipo’imi
ha ko ogyke ka’aguy ipererĩetégui,
py’a tytýi huguýva
mbota mbotápe omopu’ã ko che reko
ha ojoka mombyry ijyvyra.
***
AUGUSTO ROA BASTOS (1907-2005)
poeta paraguayo
No hay comentarios:
Publicar un comentario